Overzicht actieve loopbaan

Tunesië  I  Meubel- en lampendesigner  I  www.tomdixon.net

Tom Dixon (1959-  ) studeerde aan de Chelsea School of Art in Londen, waar hij in 1978 afstudeerde. Vanaf 1983 ontwierp hij meubilair van objets trouvés en een jaar later laste hij afvalmetaal op het podium van de nachtclub Titanic in Londen als “performance art”. In 1987 begon hij een eigen productiebedrijf, Dixon PI D, dat later bekend werd als Space en eenmalig en in beperkte oplage meubilair en verlichting produceerde. Zijn stoelen Kitenen (1987) en 5 (1988), opzettelijk gedistantieerd van de technische perfectie van de industriële productie, zijn typerend voor zijn werk uit deze periode. In 1989 werden zijn meubel en verlichtingsontwerpen geëxposeerd op een solotentoonstelling in de Yves Gastou Galerie in Parijs en kregen veel aandacht van de pers.

In de jaren ‘90 werd Dixons werk minder ambachtelijk en sculpturaler van vorm. Tot zijn opvallendste ontwerpen behoren het gestoffeerde meubilair voor Cappellini en zijn zeer succesvolle kunststof lamp Jack (1996) voor en van zijn eigen bedrijf, genaamd Eurolounge. Zijn werk werd in het midden van de jaren ‘90 tentoongesteld bij de British Council in Keulen en in Beiroet. In 1998 werd Dixon benoemd tot hoofd design bij Habitat.

Tom Dixons opleiding tot beeldhouwer wordt weerspiegeld in zijn vrije keuze van vorm, wat ook geldt voor zijn collega Ron Arad. Hoewel ze allebei in Groot-Brittannië wonen, zijn ze er niet geboren. Toch maken ze deel uit van de groep bekende Britse designers die in de jaren negentig de top van de Europese designwereld bereikte en zo het imago “cool Britannia” van minister president Tony Blair ondersteunde. Dixon, is meer dan alleen de schepper van beroemde zitsculpturen als de elegante S-Chair en de Pylon Chair (1992) beide voor Cappellini.

In zijn hoedanigheid van creatieve directeur van de Habitat meubelketen heeft hij niet alleen veel voor de carrière van zijn jonge collega’s betekend, inclusief de gebroeders Bouroullec uit Parijs, maar ook bijgedragen aan de herontdekking van vergeten meesters als Robin Day. 

Dixon heeft, van nachtclubpromotor tot basgitarist, een gevarieerde carrière gehad en belandde uiteindelijk via een omweg bij de meubelproductie. Zijn eerste designmethodes waren gebaseerd op hergebruik, een benadering die aan Arad doet denken.

Het Fresh Fat Plastic meubilair (2001) , met ingespoten gietvorm vervaardigd, met zijn levendige kleuren en gerafelde vormen, brengt nog steeds de spontaniteit van zijn eerste jaren over en is een tussenstation halverwege zijn “wilde” begin en de industriële perfectie van zijn latere ontwerpen. Dixons Space studio in de East End in Londen werd een designlaboratorium waar verscheidene jonge designers, waaronder Michael Young, hun talenten verfijnden.

Met Jack schiep Dixon een meesterwerk, een magisch en multifunctioneel ontwerp. Het glimmende plastic object, waarvan de productie een aantal technische finesses met zich meebracht, is een lichtbron, een stoel en een tafel in een. Een soortgelijk idee werd gebruikt bij de Star Light lamp.

De volgende producten, zoals het Serpentine zitsysteem (voor Moroso) dat als een bocht in een rivier door de kamer stroomt, weerspiegelen ook de kracht en vindingrijkheid van Dixons unieke ontwerpen.