Overzicht actieve loopbaan

USA  I  Architect – Ontwerper  I

Philip Johnson  (1906-2005) studeerde oude talen en filosofie aan Harvard University, waar hij in 1930 afstudeerde. Hij was twee jaar directeur van de nieuwe architectuurafdeling van het Museum of Modern Art in NewYork, waar hij in 1931 met Henry-Russell Hitchcock de historische tentoonstelling “The International Style: Architecture since 1922” organiseerde en de begeleidende catalogus schreef.

In 1940 keerde Johnson terug naar Harvard University om architectuur te studeren bij Marcel Breuer en Walter Gropius, en studeerde in 1943 af. Daarna werkte hij vier jaar als onafhankelijk architect, waarna hij zijn betrekking bij het Museum of Modern Art in 1946 hervatte.

In 1954 verliet hij het museum en concentreerde hij zich op zijn carrière als architect.

Hij werkte mee aan Mies van der Rohes Seagram-Buildingproject in New York (1954-1958) en ontwierp verscheidene woningen in New Canaan, Connecticut, waaronder het Glass House (1949), beïnvloed door Mies van der Rohes Farnsworth House, het Hodgson House (1950) en het Wiley House (1953).

Het succes van zijn beeldentuin in het Museum of Modern Art (1953) leverde meer openbare opdrachten op, waaronder de Sheldon Memorial Art Gallery van de Universiteit van Nebraska (1963). Hoewel hij een belangrijk vertegenwoordiger van de International Style was, verrieden Johnsons projecten een sterke neoklassieke invloed.

Aan het eind van de jaren ‘60 werden zijn gebouwen steeds monumentaler, zoals de Kunsthalle in Bleifeld (1968) demonstreert, en in de jaren ‘70 ontwierp hij een reeks glazen wolkenkrabbers, waaronder het IDS Center in Minneapolis (1973), Pennzoil Place in Houston (1970-1976) en het immens invloedrijke AT & T-gebouw in New York (1978-1983), met zijn postmoderne gebroken geveldriehoek.

In zijn lange en controversiële loopbaan, van aartsmodernist tot postmodernist, werden Johnsons gebouwen en ontwerpen gekenmerkt door een sterke architecturale identiteit en een klassieke monumentaliteit.