Overzicht actieve loopbaan

Karl Emanuel Martin (Kem)  Weber (1889 – 1963) kreeg les van Eduard Schultz, hofmeubelmaker in Potsdam. Later studeerde hij bij Bruno Paul aan de Kunstgewerbeschule in Berlijn en assisteerde hij zijn leraar bij het ontwerpen en opzetten van het Duitse paviljoen op de “Exposition Universelle” van 1910 in Brussel.

Na zijn afstuderen in 1912 werkte hij op het bureau van Paul Bruno. In 1915 werkt hij aan het ontwerp van de Duitse afdeling op de “Panama-Pacific International Exhibition” in San Francisco . Hij werd naar de VS gestuurd om een oogje in het zeil te houden. Het ontwerp ging niet door omwille van het slechtere politieke klimaat.

Tijdens de oorlog moest Weber in Californië blijven. Na W.O. I verhuist hij naar Santa Barbara. Hij begint daar een atelier. Hij specialiseerde zich in het ontwerpen van Spaanse koloniale interieurs.

In deze periode ontwierp Weber ook diverse gebouwen die geïnspireerd waren op Minoïsche bouwwerken, monumenten van de Maya’s en de Egyptenaren en het Kubisme.

In 1921 ging hij naar Los Angeles. Hij ontwierp er modernistisch meubilair, interieurs en verpakkingen voor de meubelgigant Baker Brothers.

In 1924 werd hij Amerikaanse staatsburger. Hij werd art director van Baker Brothers. Een functie die hij uitoefende tot 1927.
Hij startte een ontwerpadviesbureau in Hollywood en hij stelde zijn Moderne-ontwerpen tentoon in New York op de tweede International Exposition of Art in Industry.
Hij werd zo een van de meest progressieve ontwerpers die toen in de VS werkzaam waren.

In de jaren ‘30 maakte hij ontwerpen voor diverse Grand Rapids-meubelfabrikanten, zoals Widdicomb, Baker, Berkey & Gay en Mueller.
Hij ontwierp zilver voor Friedman Silver in New York en klokken voor Lawson Time in Alhambra. 

Hij paste vaak streamlining toe. Dit blijkt uit zijn ontwerp van de Airfine-stoel voor de studio’s van Walt Disney (1934-1935).
Tijdens W.O.II ontwierp hij prefabhuizen voor Douglas Fir Plywood Association in Tacorna.

Na 1945 concentreerde hij zich op bouwkundige opdrachten, waarvoor hij traditionele en natuurlijke materialen gebruikte.
Hoewel deze ontwerpen “modern” waren, onderscheidden ze zich van Webers eerdere gebouwen in de International Style en waren ze kenmerkend voor zijn minder sobere “West Coast”-benadering van het Modernisme.