Overzicht actieve loopbaan

Duitsland  I  Verenigde Staten  I  Architect en meubeldesigner

Ludwig Mies  (1886-1969) zoals hij oorspronkelijk heette, werd opgeleid tot aannemer en werkte van 1900 tot 1904 als ontwerper van stucwerk voor een architectenbureau in Aaken. In 1905 verhuisde hij naar Berlijn, waar hij tot 1907 werkte voor Bruno Paul. In dit jaar ontwierp hij zijn eerste bouwwerk.

In 1908 ging Mies werken voor de ontwerpstudio van Peter Behrens, waar hij meewerkte aan ontwerpen voor AEG en de Duitse ambassade in St.-Petersburg. Hij werkte samen met Walter Gropius, Hannes Meyer (1889-1954) en le Corbusier en werd net als Behrens geïnspireerd door de neoklassieke architectuur van Karl Friedrich Schinkel (1781-1841).

In 1911 verliet Mies de praktijk van Behrens. In 1912 begon hij zijn eigen bureau in Berlijn.

In 1913 voegde hij zijn moeders familienaam, Van der Rohe, toe aan zijn familienaam.

Vanaf 1922 was hij actief lid van de revolutionaire Novembergruppe. Hij verzorgde drie jaar lang de tentoonstellingen van deze groep. Zijn bouwkundige voorstellen voor kantoren, huizen en torenflats waren “ideale” ontwerpen met een modernistische inslag.

In 1926 werd hij vice-voorzitter van de Deutscher Werkbund.

In 1927 organiseerde hij de tentoonstelling Die Wohnung in de Weissenhofsiedlung in Stuttgart.

In 1927 liet Mies zich inspireren door de stoel welke Mart Stam maakte in 1926 met aan elkaar gelaste gasleidingen. Dus ontwierp hij de stoel MR10 en de leunstoel MR20, gemaakt van veerkrachtig buismetaal. De stoelen werden tentoongesteld in het Duitse paviljoen “Die Wohnung” tijdens de “Exposición Internacional de Barcelona” van 1929. Ook de beroemde Barcelona-stoel, die tijdens de openingsceremonie als troon werd gebruikt voor koning Alfonso XIII, was er te zien. Het interieur van het paviljoen met de marmeren muren was in de International Style en nam overduidelijk afstand van het Modernisme.

Tussen 1928 en 1930 ontwierp Mies het Tugendhat-huis in Brno (Slowakije). Ook het meubilair ontwierp hij. Zijn ontwerpen uit de jaren ‘20 voor hoogbouw met staal en glas, waren speculatief en nogal experimenteel. Zijn meubelontwerpen hadden meer succes en werden in productie genomen door de Berliner Metallgewerbe Josef Müller (1927-1931) en door de Bamberger Metallwerkstätten (vanaf1931), Hij toonde zijn ontwerpen op de Duitse gebouwen tentoonstelling in 1931.

Hij tekende een contract bij Thonet-Mundus en gaf dit bedrijf de exclusieve verkooprechten voor vijftien van zijn stoelen. Ook de ontwerpen die hij samen met Lilly Reich had ontworpen zaten in dit contract.

In 1930 werd Mies de laatste directeur van Bauhaus in Dessau. Hij gaf er ook architectuurlessen. Hij organiseerde de verhuizing van de school naar Berlijn en zag uiteindelijk toe op de sluiting in 1933.

Vanaf 1933 installeert hij zich in Berlijn als freelance architect.

In 1937 emigreert hij naar de VS. Hij vestigde een groot architectenbureau in Chicago. Hij werd directeur van de architectuurafdeling van het Armour Institute (lllinois Institute of Technology) in Chicago. Florence Schust, de latere echtgenote van Hans Knoll, was een van zijn studenten.

In 1947 ging Knoll Associates het meubilair van Mies van der Rohe opnieuw produceren.

In 1944 werd Mies Amerikaans staatsburger. Hij werkte tot zijn dood in 1969 aan grote projecten. Zoals het Farnsworth House in Plano, Illinois (1946-1950), Mannheim Opera House (1953). Zijn meesterwerk, de Seagram Building in New York (1954-1958), heeft hij samen met Philip Johnson ontworpen.

In 1948 werd een retrospectieve tentoonstelling rond Ludwig Mies van der Rohe gehouden in het Museum of Modern Art in New York. Johnson schreef de catalogus hiervoor. Mies van der Rohe was een toonaangevend vertegenwoordiger van het Modernisme en mag beschouwd worden als een van de invloedrijkste architecten en ontwerpers van de 20e eeuw.