Historiek

Het postindustrialisme (1978-1984)  is een postmoderne vormgeving die in Engeland is ontstaan aan het eind van het Fordisme (lopendebandsysteem) en de periode van massaproductie in de jaren ‘60 en 70. Het ontstaan van het postindustrialisme betekende voor de designindustrie een verschuiving van een industriële naar een op dienstverlening gebaseerde economie. Goederen werden in batch voor bepaalde sectoren of personen gemaakt en vormgevers maakten hun producten in beperkte oplage of als exclusieve stukken.

Ze gingen op geheel nieuwe wijze te werk en konden hun creativiteit beter kwijt, want ze werden niet langer beperkt door het industriële proces.

Het vroege werk van ontwerpers als Ron Arad en Tom Dixon is een voorbeeld van deze nieuwe stijl.

Deze vormgevers distantieerden zich van de gestandaardiseerde industriële fabricage en produceerden eenmalige, ruwe producten, zoals Arads Concrete hifi (1984).

In zijn vroege werk recyclede Dixon gevonden voorwerpen en later maakte en verkocht hij in beperkte oplage aan elkaar gelast meubilair, zoals de S-Chair en Pylon Chair. Dit zijn unieke ontwerpen die onbevreesd terugverwijzen naar hun roemrijke industriële verleden.

Veel postindustriële ontwerpen slaagden erin de “postmoderne designleer” tot uitdrukking te brengen waar ontwerpers na hun opstand tegen de zielloze orde en structuur van het modernisme zo ‘n behoefte aan hadden.

Het postindustrialisme was experimenteel en vaak ironisch en kondigde de komst aan van het “bruikbare kunstwerk” waardoor een heel nieuw soort design kon ontstaan.